"Vlucht" is een muziektheatervoorstelling waarbij zowel de tekst als de liedteksten en de muziek door mijzelf zijn geschreven en gecomponeerd. Het is een voorstelling voor jong (12+) en oud die gespeeld werd door Amersical en neemt je mee naar een luchthaven waar de reizigers allemaal gestrand blijken te zijn. Deze plek wordt bestuurd door o.a. een Beheerder, een aantal Beveiligers, een Schoonmaakster en twee verkopers van Thais voedsel. Verder is iedereen onbekend op deze plek.
In eerste instantie leren we een aantal gestrande reizigers kennen. De één heeft een vrij duidelijk verhaal, de ander heeft een vage geschiedenis.
Er gebeuren enge en bizarre dingen op deze luchthaven. Wie van de reizigers haalt uiteindelijk zijn vlucht en wie moet er weer terug naar huis? Vlucht is een voorstelling vol drama, humor en romantiek.
Het geeft niet dat je nu daar bent, met haar, in plaats van hier te zijn met mij. Je had de keus en de kans bestond natuurlijk dat jouw keuze niet op mij zou vallen. Dus ik wist het al half en daarom mag ik je niets verwijten. Dat zal ik dan ook niet doen.
Het geeft niet dat je nu niet meer belt. Ik word overspoeld met telefoontjes van mijn vrienden. Of ik jou al tot mijn vrienden kon rekenen, was nog maar de vraag. Het antwoord op die vraag is “nee” gebleken en dus zal ik niet boos zijn om het idee dat jij mij, je vriendin, hebt laten zitten. Ik ben je vriendin niet, dus kon je dit maken. Dat heb je dan ook gedaan.
Van alle dingen die je al dan niet hebt gedaan, nu doet of niet doet, is er niets dat ik je kwalijk neem. Het is niet jouw manier van handelen die me pijn doet. Jij kan er niets aan doen dat je onder mijn huid zit. Het is mijn eigen huid, mijn huid waaronder ik jou voel kronkelen. Voel ademen. Het is mijn huid die ik open krab om je eruit te laten. Ik heb deze situatie gemaakt tot wat hij is en nu ben ik degene die er wat aan kan veranderen. Door je weer vrij te laten. Je weg te krabben. Uit mijn lijf te laten bloeden.
En dus geeft het niet dat ik je nu hier nog voel, bij mij. Dat in mijn hoofd onze handen nog steeds verstrengeld zijn. Dat ik je nog steeds hoor zeggen hoe simpel het is, dat je mij wilt. Dat ik elke ochtend wakker word en die lege, onbeslapen plek naast me zie. Het geeft niet, omdat er nu al minuten zijn dat ik niet aan je heb gedacht. Omdat alle ervaringen die anderen met mij delen erop wijzen dat ook dit zal slijten. Dat die minuten uren zullen worden.
Dan geeft het niet dat ik op een dag wakker zal worden om te concluderen dat ik die vorige dag helemaal niet aan jou heb gedacht. En dat dat dan opnieuw pijn zal doen. Dat jij dan opnieuw pijn zal doen, daar onder mijn huid. Want ineens zal ik je dan weer voelen. Meer dan de dagen daarvoor. Totdat ik wakker word, een week later, en me besef dat er twee dagen voorbij zijn gegaan zonder jou in mijn hoofd. Ik zal dan al twee dagen plus één niet van je gehouden hebben. En over een jaar zal ik al maanden niet van je gehouden hebben.
Totdat ik je weer zie. Dan zal ik zeggen dat het wel geeft. Dat ik om je gegeven heb. En dat jij daar zonder na te denken overheen gewalst bent. Ik zal zeggen dat het wel geeft dat ik door jouw toedoen mijn lijf heb opengekrabd. Dat het jouw schuld is dat ik niemand meer vertrouw.
En dan hoop ik dat jij zal zeggen dat dat niet geeft.